Vanaf ons eerste bezoek in Australië in 2000 zijn we nu al diverse keren in dit buitengewoon mooie land geweest. De eerste keer hebben we een kleine camper bij Hertz gehuurd en zijn daarmee van Darwin naar Perth gereisd. Ons hoofddoel voor deze trip was een bezoek aan vrienden in Perth en hebben dat bezoek gelijk gebruikt om meer van dit land te zien. Dit heeft wel tot gevolg gehad dat we het reizen op deze schaal zijn beginnen te waarderen.

De reis in 2000 naar Australië was onze eerste vakantiereis buiten Europa. Deze reis was eerst opgezet om vrienden in Perth op te gaan zoeken en uiteindelijk hebben we besloten om dan maar gelijk een heel stuk van Australië te gaan bekijken. Deze vakantie is ons zo bevallen dat het snel duidelijk was dat we vaker dit soort reizen gaan maken. Op deze reis hebben we veel meegemaakt en de reislustigheid van de Nederlanders viel ons weer op. Gedurende de drie weken on the road van Darwin naar Perth kwamen we regelmatig Nederlanders tegen.
Dit begon al op de camping bij Wangi falls in Litchfield, daar stond een kleine tent naast onze camper. De bewoners van de tent waren twee Nederlanders. Later kwamen we nog een Nederlands stel tegen, ook onderweg naar Perth. Omdat er maar één weg langs de westkust loopt en er niet veel campings zitten kwamen we ze heel regelmatig tegen. Iets anders dat ons verbaast maar eigenlijk best leuk is, is de nieuwsgierigheid van de Australiërs. Nadat men bemerkt dat je van buiten het continent komt willen ze graag weten waar je vandaan komt en wat je aantrekt in Australië.
In deze drie weken zijn we in Litchfield, Kakadu en Katherine NP geweest. Vanuit Katherine zijn we westwaarts om de Kimberleys heen gegaan en vandaar langs de westkust naar het zuiden toe. Op het stuk langs deze kust kan je prima snorkelen om de riffen te verkennen, deze zijn eenvoudiger te bereiken dan het Great Barrier Reef aan de oostkust. Langs de westkust zijn uitstekende locaties waar je in het Australische voorjaar de trek van de bultrug walvissen naar de wateren rond Antarctica goed kan aanschouwen.
De campervan op deze trip was een klein type waar we niet mee van de asfaltweg af mochten behalve voor het betreden van de kampeerterreinen. Met de Hertz campervan zijn we de hoofdweg van Darwin naar Perth gevolgd en hebben daarbij heel veel gezien. We hebben een helikopter vlucht boven de BungleBungle en een boottrip in de Katherine Gorge en Fitzroy River gemaakt. We hebben gesnorkeld bij het Ningaloreef en Coral Bay, allemaal even mooi en groot.

Vijf jaar later hebben we onze tweede trip naar Australië gemaakt en deze keer met een 4x4 Toyota Landcruiser. Deze wagen is een werkelijk werkpaard, we hebben 1000km dirt roads gereden zonder enige problemen. Bij het ophalen van de 4x4 campervan kregen we hele goede startinstructies mee. Onze andere ervaring is dat je op de campsites altijd wel Australiërs tegen komt die je graag vertellen hoe je met een 4x4 rijdt en omgaat.
Op onze eerste camping kwamen we Jan en Stewart uit Victoria tegen. Ze reisden al negen maanden in Australië rond. We kregen heel veel zeer bruikbare informatie zoals dat je bij het verlaten van de asfaltweg het beste de voorwielen al in lock mode zet en pas in de 4x4 gaan wanneer dat daadwerkelijk nodig is. Dit spaart brandstof en maakt het rijden veel comfortabeler. Zet wel gelijk bij het betreden van de asfaltweg de lock op de wielen terug, dit scheelt slijtage aan de voorwielen.
In deze trip hebben we de Savannah Way van Darwin naar Cairns gereden en in Queensland de Bloomfield track met Litchfield NP, Kakadu NP, Katherine Gorge, Mataranka, Undarra Volcanic NP en de Bloomfieldtrack als hoogtepunten.

In 2010 zijn we van Melbourne naar Perth gegaan. Ons hoofddoel voor deze trip was het spotten van de Southern Right Wales, een tour door Flinders Range en verder genieten van de schoonheid van South West Australië. De hoogtepunten waren de Great Ocean Road, Flinders Range, de NullArbor plain met de walvissen in de Great Ocean Bight en de omgeving van Margaret River. We hebben oude vrienden uit Lurg en Perth ontmoeten en nieuwe vrienden gemaakt. Het blijkt weer hoe gemakkelijk het is om met Australiërs in contact te komen, gewoon aanspreken.
Deze keer hebben we een grotere campervan gehuurd omdat we in het vroege voorjaar van South Australië zijn gaan reizen. Was zeer zeker prettig omdat we hierdoor veel meer ruimte hadden.

Op de Australië reis van 2010 hebben we al besproken waar we op onze volgende Australië reis naar toe wilden gaan. Na deze drie reizen naar Australië denk je dat de mogelijkheden wel minder worden. Vergeet dat maar, Australië is zo een groot land dat we wel tien keer kunnen gaan zonder alles minimaal één keer te hebben gezien. Na 2000 en 2005 hebben we gelijk gezegd dat we Gibb River Road willen gaan rijden en in Red Centre zijn we ook nog niet geweest. Dit is onze bestemming voor 2015 geweest. We hebben gevlogen op Darwin, daar een 4x4 gehuurd en nu een die volledig aangepast en voorzien is voor het rijden over dirt road en de outback. Dit is uitstekend gegaan en op deze reis zijn we in het Red Centre geweest waarbij we naar Uluru, Kata Tjuta en de McDonnell Ranges zijn gegaan. Vanuit Alice Springs zijn we door de twee na grootste woestijn van Australië gereden, de Tanami, naar Halls Creek. Vanuit Halls Creek zijn we westwaarts gegaan en voorbij Fitzroy Crossing de Kimberleys ingegaan. In de Kimberleys hebben we de Gibb River Road gereden met een korte detour naar Drysdale River Station. Na deze rit door een van de "Last Frontiers" van Australië hebben we twee nachten doorgebracht bij Lake Argyle alvorens terug te rijden naar Darwin.

Geheel gebroken met onze zelf gekozen traditie van elke 5 jaar, zijn we in 2018 weer naar Australië gegaan. We hebben drie weken in Tasmanë rondgereisd en daarna 10 dagen in Victoria op uitnodiging en in het gezelschap van Jan en Stewart. Twee Australische vrienden die we in 2005 op een campterrein in Litchfield hebben ontmoet en sindsdien contact hebben gehouden.
In Tasmanië hebben we een identieke camper als in 2010 gehuurd en zijn van Hobart eerst naar het zuiden gegaan om vandaar tegen de klok in een rondje Tasmanië hebben gemaakt. De laatste paar dagen zijn we door het centrum van het eiland heengereden. Vanuit Hobart zijn we teruggevlogen naar Melbourne en werden daar opgewacht door Jan en Stewart voor een trip van 10 dagen door het gebied aan de oostkant van Melbourne.
In Victoria zijn we langs de Bass coast gereden, een gebied even mooi als de Great Ocean Road en soms wel mooier maar veel rustiger. Aangekomen in Gippsland zijn we de Great Dividing Range overgestoken naar de farm van Jan en Stewart bij Benalla. In de omgeving van Benalla hebben we het korte leven van Ned Kelly opgezocht, gegeten bij Sicilianen en in New South Wales geweest. Hiermee zijn we in alle Australische staten geweest (tick). Jammer genoeg komt aan alle plezier een eind en moesten we terug naar Europa.

De seizoenen in Australië zijn omgekeerd aan onze seizoenen. In het noorden bevindt zich het subtropische deel en dit gebied is vergelijkbaar met het klimaat van India, Arabisch Schiereiland en Ethiopië. Ze kennen daar maar twee seizoenen, the Wet en the Dry. The Wet is werkelijk nat en heet (overdag 35-45 graden, 's nachts 25-35 graden) met heel veel regen, tropische onweersbuien en als je geluk hebt een tropische cycloon. Maar voordat het natte seizoen begint is er de build-up. Deze begint in Oktober en kenmerkt zich door een hoge luchtvochtigheid, hoge temperatuur met soms aan het einde van de middag een aantal zware regenbuien. The Wet duurt tot in de loop van April en dan komt the Dry. Dat is een hele verrukking vergeleken met the Wet. De temperaturen liggen overdag tussen de 25 en 30 graden en 's nachts rond de 10-15 graden. Op sommige plaatsen zelfs tussen de 5-10 graden. Luchtvochtigheid is laag en je ziet heel veel dieren. De Australiërs weten dit heel goed en gaan daarom eind juni naar het noorden met vakantie en de laatsten gaan vaak pas in Oktober weer naar huis. De piek ligt in augustus en september. Het hele seizoen is hier op afgestemd, na oktober stoppen diverse activiteiten in gebieden als de Pilbarra, Broom en andere regio's met kans op cyclonen. Het kan ook leuk zijn in the Wet. Na hevige regenval staat het water in Katherine Gorge meters hoger en de excursies gaan dan per speedboot.
Als je in the Wet in het noorden rondreist is het verstandig om het weerbericht goed in de gaten te houden. Als de kans bestaat dat bij hevige regenval de wegen onderlopen sluit men ze af en dat kan ook gebeuren met de highways. De beste tijd om naar het noorden te gaan is Mei-Juni, al kan Oktober ook nog prima.
Het zuiden van Australia is goed vergelijkbaar met de zuidkust van de Middellandse zee. Het kent vier seizoenen en in de winter periode (Juni-September) kan het weer daar erg wispelturig zijn, warme dagen en regendagen wisselen elkaar af. In de zomer (Dec-Maart) kan het daar erg heet zijn, veel heter maar wel droger dan in het noorden met temperaturen tot ver boven de 40 graden. Tasmanië is een uitzondering. In de zuidelijke winter sneeuwt het daar regelmatig en in de zuidelijke zomer is het weer daar best aangenaam.
In het zuidwesten van Australië is het weer in het algemeen anders en milder dan in het zuidoosten. In Perth kan het regenen in alle delen van het jaar maar met een piek in de wintertijd. Dit is de reden waarom de zuidwest hoek van Australia ook wel bekend staat als de graanschuur van het land.
Dus de beste tijd voor een bezoek aan het zuiden van Australië is in het voorjaar en het najaar. Het weer is dan in het algemeen aangenaam, niet te warm maar wel kans op regen, uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
De beste tijd om het middendeel van Australië te bezoeken is gelijk aan het noorden. In de Australische zomer is het echt niet aan te raden om plaatsen als Alice Springs of de noordelijke west- of oostkust te gaan bezoeken. De oostkust is dan ook heet en onaangenaam. Alleen in hoger gelegen gebieden als de Blue Mountains, de Table lands in Queensland of Tasmanië is het goed vertoeven.

Op zoek naar reizen of rondreizen in Australië kom je heel veel aanbiedingen tegen. De vreemdste is volgens ons om in drie weken van Darwin naar Perth te reizen, dit is dan inclusief de vlucht. Dit is kort, heel erg kort omdat de vlucht al minimaal 24 uur in beslag neemt en er is een dag nodig om te acclimatiseren. Dan blijft er 18 dagen over om te reizen. Dat betekend dat er elke dag lange afstanden moeten worden afgelegd en dat geeft weinig tijd om van het landschap en omgeving te genieten. Een ander punt is dat in het noorden de afstanden tussen de dorpen 300-400km is. Brandstof, voedsel en accommodatie zijn buiten deze dorpen niet tot heel moeilijk te krijgen. Pompen leveren vaak niet meer aan reizigers als ze door de voorraad heen raken. Houd er daarom rekening mee dat je dan soms een aantal dagen tot een week moet wachten tot er weer geleverd wordt.
We hebben een verhaal gelezen over een stel dat de gehele Savannah Way van Cairns naar Broom in twee weken heeft gedaan. Dit kan alleen maar betekenen dat ze elke dag zeker 800 km hebben afgelegd, ze hebben de Savannah Way gedaan maar zonder er echt van te genieten. De mooiste stukken van de Savannah zijn dirt roads tracks, hiervoor moet je de tijd nemen.
Effectief hebben wij in drie weken van Darwin naar Perth gereisd en achteraf gezien hebben we heel veel gemist. Van Darwin naar Cairns hebben we meer de tijd genomen net als van Melbourne naar Perth. Toch zeggen we nu achteraf dat we op sommige plaatsen eigenlijk wel langer hadden willen blijven.

De laatste drie reizen hebben we geheel zelf geregeld via het Internet, dat gaat tegenwoordig zo goed dat voor de vlucht, campervan, hotels of reserveringen hooguit de hulp van een online reisbureau nodig is. Dit biedt vaak grote financiële voordelen, een goed voorbeeld is het boeken van de vlucht. In 2005 en 2010 hebben we de tickets al ruim een half jaar van te voren geregeld en dat heeft ons heel veel geld gescheeld omdat we nu de goedkopere tickets hebben gekocht. Reisbureaus kunnen je dat niet aanbieden omdat ze wachten totdat ze de folders van de luchtvaartmaatschappijen hebben ontvangen. Dat bleek wel in 2000, deze is gedaan via een reisbureau bij ons in de buurt. We konden pas in april boeken omdat de gegevens niet eerder binnen waren. Dit betekende dat we een relatief duurdere ticket hebben gekregen.
Vroeg boeken biedt vaak ook voordelen voor de campervan, diverse rental companies bieden namelijk 5-10% korting als je al meer dan een half jaar van te voren de campervan boekt en betaalt.

Het regelen van een aantal weken vakantie naar Australië is niet eenvoudig, vooral niet als je het zelf wilt doen. Dat is mogelijk de reden dat de meeste bezoekers van Australië hun eerste reis liever geheel laten regelen door een reisbureau, zelfs vaak ook nog de keuze van bestemming.
"Ga naar Sydney, Great Barrier Reef en dan de grote steen in het centrum" is vaak het advies dat men verneemt bij een reisbureau. Men heeft daar wel eens over gehoord en daarom wil men daar wel naar toe. De Australiërs spreken over deze groep als de Sydney, Reef, Rock bezoekers die rondreizen met de gids van het reisbureau in de hand. De meeste bevalt dit eerste bezoek goed en bij hun tweede reis willen ze meer. Om dan wat meer van het land te zien besluiten ze om een vervoermiddel te gaan huren en dan komt het probleem om de hoek kijken. Want dan komen de vragen:

En nog veel meer vragen

Op deze en de volgende pagina willen we laten zien hoe wij dit hebben geregeld en in welke volgorde.
Begin je altijd eerst af te vragen:

Wanneer en waar naar toe is sterk van elkaar afhankelijk. Wij wisten waar we naar toe wilden en dan krijg je automatisch de vraag: "Wanneer gaan we?" Bij de meeste mensen is het duidelijk wanneer ze kunnen gaan en dan komt de vraag: "Waar gaan we naar toe?" Deze website maakt de keuze mogelijk iets eenvoudiger. Vergeet wel een heel belangrijk punt niet, het klimaat in Australië.

De mogelijkheden om je te verplaatsen in het uitgestrekte land van Australië zijn divers.

Vliegtuig
Vliegen behoort tot de mogelijkheden, alleen mis je dan veel van dit land. Australië heeft een aantal Internationaal opererende luchtvaart maatschappijen waaronder Quantas en Australian Airlines, die ook binnenlandse vluchten verzorgen. Verder nog een aantal kleinere binnenlandse luchtvaartmaatschappijen.

Trein en bus
Met de trein gaat uitstekend, het is niet goedkoop maar je ziet heel veel van het land. Los van allerlei lokale en toeristische spoorlijnen bestaat er een goede spoorverbinding in het zuid oosten van het land. Verder is er vanuit Adelaide een wekelijkse verbinding op Perth en Darwin. Dit gaat over een enkelspoorlijn en het goederenvervoer heeft altijd voorrang.
In Australië kom je met de bus bijna overal, zowel lokaal als tussen de grote steden. Wij hebben op de Victoria Highway een coach bij een rustplaats zien staan. Ziet er goed uit en is goedkoop, veel goedkoper dan vliegen of met de trein. In elke plaats bestaat er de mogelijkheid tot in- of uitstappen.

Camper, Caravan en auto
De Camper en Caravan is het vervoersmiddel bij uitstek in Australië en heel populair bij Australiërs zelf. Campers kom je in heel veel maten en vormen tegen, van omgebouwde volkswagenbusjes, omgebouwde kleine bestelbusjes, omgebouwde grote modellen, 4WD auto's tot volledig rijdende huizen op vrachtwagen chassis. Met een auto is het goed toeren door Australië, zorg dan wel voor een 4WD met kampeerset. In de dichtbevolkte delen van Australië zijn voldoende hotels. Langs de Victoria Highway van Perth, W.A. naar Katherine, NT en de Stuart Highway van Darwin naar Adelaide bevinden zich ook diverse hotels maar daar buiten is een kampeeruitrusting echt nodig. Pas wel op met slangen en schorpioenen, sluit de tent 's nachts goed af en neem de schoenen mee de tent in. Brandstof voor de auto is in Australia een stuk goedkoper dan in Europa. Het is wel zo dat de Australiërs altijd klagen dat de prijs zo hoog is maar als je dan onze prijs vertelt is het even stil!
In de grotere plaatsen en bij grote supermarkten is het goedkoop tanken en je krijgt korting bij bepaalde pompen als je een kassabon van een van de grote shoppingcentra kan laten zien. In heel Australië verkoopt met benzine en diesel maar er is een kleine kans dat men "nee" verkoopt als de voorraad op raakt. De locals hebben dan voorrang. In Victoria is gas heel goedkoop maar is verder in Austrlië zo goed als niet te koop. Veel Victorianen rijden rond in een auto met een gastank.

Fiets
Het lijkt vreemd in een land waar de afstand tussen de dorpen en steden soms meer dan 300km is maar je komt ze tegen, fietsers in de middle of nowhere. In 2005 zijn we een Duitse fietser tegengekomen bij de noordelijke ingang van Kakadu National Park. Het huren van een fiets zal niet eenvoudig zijn.

Paard en te voet
Het zal een hele ervaring zijn om dit land te paard te doorkruisen, we zijn ruiters te paard tegengekomen maar dan voornamelijk bij de ranches. Aboriginals reizen nog wel te voet maar we vragen ons af of een Europeaan of een andere niet native-Australiër de tijd heeft of neemt om dit magnifieke land van oost naar west of van noord naar zuid te voet te willen doorkruisen.

De eerste bewoners van Australië hebben zich meer dan 43.000 jaar geleden op het continent gevestigd. Zij komen oorspronkelijk uit Azië en zijn minstens in drie immigratiegolven via Nieuw-Guinea naar Australië gekomen. Dit werd vergemakkelijkt doordat tijdens de ijstijd het zeeniveau ruim 200 m lager lag.
In de laatste ijstijd was de Golf van Carpentaria aan de noordkant van Australië drooggevallen waardoor Australië met Nieuw-Guinea was verbonden. Aan de zuidkant van Australië was de zee tussen Tasmanië en Australië ook drooggevallen. Door het droogvallen van de ondiepere delen van de Zuid-Chinese Zee konden de Aboriginals bijna te voet Australië bereiken. De enige zee die overgestoken moest worden was de Timor Sea en de zee tussen de Philipijnen, Sulawesi en Nieuw Guinea. Ook met een zeespiegel die 200 m lager stond is dit geen eenvoudige oversteek geweest en vroeg om een goede kennis van de zee.
Ruim tienduizend jaar geleden is de laatste ijstijd afgelopen. Ten gevolge van het smelten van het landijs is de zeespiegel zeer snel gestegen. Men vermoedt dat de kustlijn in de huidige Golf van Carpentaria tijdens de periode van de snelste zeespiegel stijging circa 100-150 km per eeuw landwaarts moet zijn verplaatst. Dat is veel en zal een groot probleem voor de bewoners van het gebied zijn geweest. Rond 5000 jaar geleden begon de snelle stijging van de zeespiegel af te nemen. De gehele noordelijke kuststrook van Australië moet in die tijd één groot zoutwater moeras zijn geweest waarbij de zee tot aan de kliffen van Arnhem land en Golf van Carpentaria moet hebben gestaan. Gebieden als Kakudu en de vlakte rond de Golf van Carpentaria zijn pas gevormd nadat de ergste zeespiegel stijging voorbij was.
De Aboriginal gemeenschap bestond in de oertijd uit ongeveer 600 stammen, er waren waarschijnlijk 200 verschillende talen. Ze leefden van de jacht, de visvangst, het houden van kleine dieren en van het verzamelen van vruchten. De Aboriginals waren echte nomaden, ze hadden geen vaste dorpen. Hutten bouwden ze zelden, slechts in het zuiden als bescherming tegen de kou en in het noorden als beschutting tegen zware regenval. De Aboriginals hadden een niet-materiële cultuur. Dat kwam enerzijds voort uit hun nomadische levensstijl, waarbij het meevoeren van veel bezittingen voornamelijk lastig was, maar werd anderzijds ingegeven door hun levensbeschouwing (de aarde is goed zoals ze is, aan haar hoeft niets te worden toegevoegd). Mythische voorvaderen hadden in de "Dreamtime" de wereld met alle dieren en planten geschapen en regels opgesteld volgens welke men moest leven. De stammen hadden onderling contact, men was (in grensgebieden) meertalig, trouwde onder elkaar en geschillen werden tijdens vergaderingen genaamd corroborees opgelost. Krijgshandelingen in de gewone zin van het woord kwamen niet voor. De Aboriginals kenden een geboorteregeling om geen overbevolking te laten ontstaan en het land was verdeeld door wegen, zogenaamde droompaden, waarop het recht van overpad gold. Langs deze routes bevonden zich de heilige plaatsen (sacred sites), waarvan er vandaag de dag nog enkele zijn te bezichtigen.
Aboriginals hadden sporadisch contact met de buitenwereld, hooguit met de Papua's van Nieuw-Guinea of Maleisische vissers aan de noordkust. De Moorse kooplieden zijn naar alle waarschijnlijk nooit de Timor Sea overgestoken. Dat veranderde echter met de komst van de eerste Europeanen.

Er is in Europa lange tijd gespeculeerd over een terra australis incognita, een onbekende landmassa op het zuidelijk halfrond, die de wereld in evenwicht hield. Al in de tijd van de eerste Europeanen die rond de Kaap de Goede Hoop zijn gevaren werd gezocht naar dit onbekende continent.
De eerste Europese ontdekkingsreiziger die Australië zag is Fernáo de Magalháes, dit was aan het begin van de 16de eeuw op z'n reis naar Timor. Een andere Europeaan, Luis Vaez de Torres, zeilde in de 16e eeuw tussen Australië en Nieuw-Guinea door zonbder beide te hebben gezien. Het was de Nederlander Willem Janszoon met het schip Duyfken die in 1606 als eerste Europeaan in het noorden van Australië (Cape York) voet aan land zette. In 1642 voer Abel Tasman een meer zuidelijke koers en stuitte daarbij op het thans naar hem genoemde Tasmanië en New Zealand.
Hoewel de landschappen van Cape York en Tasmanië niet méér dan normaal van elkaar hadden kunnen verschillen, waren de Nederlanders het over één punt eens: het vreemde continent, het zogenaamde Nieuw Holland, had een onverdraaglijk klimaat en was in economisch opzicht volkomen waardeloos. Zij verloren iedere interesse en concentreerden zich op het winstgevende Oost-Indië. De geschiedenis gaf Australië nog een keer een adempauze toen een halve eeuw later William Dampier, een Engelse piraat, eveneens tot de slotsom kwam dat Australië economisch gezien oninteressant was.
Kapitein Cook was een andere mening toegedaan. Na een lange reis die hem op Vuurland, Tahiti en Nieuw-Zeeland bracht, landde hij in 1770 als eerste Europeaan aan de oostkust in een paradijselijk aandoende baai. Hij noemde de baai vanwege de vele planten Botany Bay ("botanische baai"). Tekenen van menselijk leven waren pas na drie dagen te zien. Cook schrijft in zijn dagboek: "Wij lagen zo dicht bij de kust dat we op een avond enkele mensen in de schemering konden waarnemen, die door onze verrekijkers ongelooflijk donkere huiden leken te hebben."
Van Botany Bay zeilde het schip van Cook, de Endeavour naar het noorden en liep daarbij (in het gebied van de huidige Whitsunday Islands) op een koraalrif. In de tijd die nodig was om het schip te repareren, werden de kusten van het continent en zijn bewoners verder onderzocht. Cooktown in Queensland herinnert thans aan die ontdekkingstochten. Kapitein Cook beëindigde zijn missie zoals hij dat ook op andere plaatsen had gedaan: hij riep het oosten van het continent officieel uit tot Britse kroonkolonie, die New South Wales moest heten. Dit was een stap die Engeland later goed zou uitkomen. Want toen vijf jaar later de Verenigde Staten van Amerika hun onafhankelijkheid proclameerden, wist men niet meer waar men de ordeverstoorders, kruimeldieven en moordenaars moest laten. Men kon ze niet meer naar Noord-Amerika verbannen. In New South Wales had men nu een nieuw verbanningsoord gevonden. Daarmee verloor Botany Bay echter snel zijn sprookjesachtige imago en werd het in heel Engeland een afschrikwekkend begrip.

Het type bewakers dat de veroordeelden naar Australië moesten brengen en daar bewaken waren niet het type die men graag in Engeland zag. In feite waren ze militaire veroordeelden en gezonden naar de Engelse gevangenis koloniën. Zij tiranniseerde de gevangenen, mishandelden ze zeer onmenselijk en maakten jacht op de lokale Aboriginals, stalen en verkrachten de Aboriginal vrouwen.
Heden zijn er nog steeds Australiërs die het schokkend vinden dat Australië zijn koloniale geschiedenis is begonnen als gevangenis met Sydney als het eerste gevangenkamp. Inwoners van Adelaide zijn er trots op dat zij de eerste echte kolonisten van Australië zijn.
De Engelse politiek had een wet aangenomen dat de rechten en bezittingen van de oorspronkelijke mensen van Australië, de Aboriginals gerespecteerd moeten worden. Dit was het eerste waar de veroordeelden en de eerste kolonisten zich niets van aantrokken. De veroordeelden haatten de Aboriginals omdat ze vrij zijn en omdat de bewakers de Aboriginals gebruikten om ontsnapte veroordeelden op te sporen. De eerste kolonisten vonden dat zij het recht hadden om het land te bewerken en te bezitten. Ze zagen Aboriginals niet als mensen maar als dieren en ze kregen daarbij gelijk van diverse geleerden zoals Darwin. Zij schreven dat Aboriginals geen mensen zijn en daarom geen bezittingen kunnen hebben. Dit maakte de weg vrij voor een bijna 200 jaar vervolging van een van de oudste Homo Sapiens volkeren op Aarde en dat voornamelijk omdat de Aboriginals een andere manier van leven hebben. Ze zijn niet-materialistisch en leefden in harmonie met de natuur. De verschillende stammen leefden als jagers en verzamelaars en trokken rond in de eigen gebieden. Op dit moment is er nog steeds een grote groep niet-Aboriginals die geen waardering hebben voor de levensstijl van de Aboriginals, ze vinden ze lui omdat ze niet willen werken. De situatie is anders, ze worden niet geaccepteerd en achtergesteld bij het vinden van werk.
Tot aan de jaren zeventig van de vorige eeuw stond in de Australische wet dat Aboriginals dieren zijn. In de honderd jaar daarvoor zijn de Aboriginals verjaagd van hun grondgebied, vermoord en vernederd. De politiek en geleerden moedigden de Australische blanke mannen aan om kinderen te verwekken bij de Aboriginal vrouwen om te zorgen dat de Aboriginals genetisch uitsterven. De volbloed en halfbloed Aboriginal kinderen werden volgens Europese standaard opgevoed. Meisjes werden al op jonge leeftijd gesteriliseerd zodat ze zich niet konden voortplanten.
Vanaf het midden van de jaren zeventig is onder druk van de naoorlogse Australiërs het politieke beleid gewijzigd. Aboriginals kregen weer een deel van de eigen grondgebieden terug. Op deze gebieden mogen geen mijn en andere economische activiteiten door derde op plaatsvinden. De Aboriginals hebben voor elkaar gekregen dat diverse heilige gronden onder eigen beheer zijn gekomen en niet meer betreden mogen worden zonder toestemming. Daarnaast heeft een van de liberale regeringen openlijk excuses aangeboden aan al het onrecht dat de Aboriginals is aangedaan.
De Aboriginal grondgebieden zijn niet vrij toegankelijk en het is verboden om alcohol te verhandelen in deze gebieden.

Het overgrote deel van de Aboriginals wonen in Western Australia en Northern Territory. Ze leven daar in kleine gemeenschappen geheel op zich zelf in woningen gekregen van de Australische overheid. Ze hebben weinig te doen en kunnen of mogen vaak hun oude levensgewoonten niet volgen. Onder de Aboriginals bestaat een groot alcoholprobleem doordat ze als oervolk genetisch veel minder goed tegen alcohol kunnen. De enzymen voor de afbraak van alcohol ontbreken. De andere reden van het hoge alcoholol gebruik is hun situatie, ze worden niet geaccepteerd door de niet-Aboriginal bevolking en kunnen niet leven zoals ze zelf willen. Er zijn wat uitzonderingen, bijvoorbeeld Arnhem land. De Aboriginals hebben daar de volledige controle gekregen over het oostelijke deel van Kakadu.
Voor de toegang tot de Aboriginal gebieden is een permit nodig, deze worden maar beperkt uitgegeven en moeten minimaal een jaar van te voren aangevraagd worden. Uitzondering zijn de doorgaande wegen, daar zijn geen permits voor nodig maar het is niet toegestaan om de dorpen in te gaan. Het is verboden om alcohol mee te nemen naar de Aboriginal dorpen en het bezitten van alcohol op de doorgang door Aboriginal gebieden is zeer gelimiteerd.
Op de reis van 2015 hoorden en bemerkten we steeds sterkere signalen dat de Aboriginals zich commercieel aan het roeren zijn. Ze nemen economische niet-rendabele runderenfarms over, wisten ze toch rendabeler te krijgen en namen in grote delen van de Kimberleys en Kakadu de toeristen industrie over. Er is een nieuwe generatie Aboriginals opgestaan.

Australië is een oud, vlak continent, geheel omringd door oceanen en zeeën. De hoogste bergen bevinden zich in het zuidoosten van het land en in de winter is het mogelijk te skiën in de Snowy mountains. Deze bergen maken deel uit van een lange keten van bergen en hoge heuvels die lopen van Cape York Peninsula tot aan de grens van Victoria en South Australia in het zuiden van het land. Deze bergketen is gelijk de waterscheiding van het gehele continent. Alle rivieren ten oosten en zuidoosten van de waterscheiding stromen richting de Tasman Sea en de Southern Ocean. Dit zijn ook gelijk de gebieden met de hoogste regenval in geheel Australië en de hoogste bevolkingsdichtheid van het continent. Aan de west- en noordwest zijde van deze bergketen eindigen de rivieren na een hele lange weg in een van de zeeën of ergens in een zoutpan.
De gehele noord- en noordoostkust van Australië is bedekt met tropische moessonbossen. Het regent daar voornamelijk in the Wet behalve de noordoostkust van Queensland ten zuiden van Cooktown. Het kustgebergte in dit gebied heeft tot gevolg dat het daar bijna het gehele jaar kan regenen. In Victoria zijn een aantal plaatsen waar nog steeds gematigd regenwoud voorkomt. Het zelfde geldt voor de zuidkust van Western Australia, ten westen van Albany staan de grootste eucalyptus bomen van de wereld.
Aan de gehele westkust van Australië zijn geen grote bosgebieden en naar het noorden neemt de neerslag af met een minimum in de Great Sandy Dessert. De meeste neerslag valt als een tropische cycloon vanuit de Indische Oceaan aan land komt.

Het grootste deel van Australië heeft een woestijnklimaat, dit komt enerzijds door de ligging in de subtropen, anderzijds doordat er in het binnenland geen hoge bergen zijn die voor condensatie en wolkenvorming kunnen zorgen. Het grootste deel van Australië is vlak met minimale hoogte verschillen.
Australië kent weinig grote rivieren, de grootste is de Murray en zijn zijrivier de Darling. De Murray vormt de grens tussen Victoria en New South Wales. In het noorden stromen een aantal andere grote rivieren waar het hele jaar water in staat. In het interne deel van het continent zijn heel veel droge rivierbedden waarin alleen in werkelijk natte jaren water staat. Australië is een heel droog continent en dat geeft grote problemen voor de landbouw. Producten zoals druiven, meloenen, graan etc hebben heel veel water nodig. De teelt van deze producten vinden alleen plaats in gebieden net langs de kust waar het hele jaar voldoende regen valt. In de Great Sandy Dessert in Western Australia worden meloenen geteeld, dat lukt daar alleen omdat er een groot reservoir van zoet water in de ondergrond zit. Lake Argyle is een machtig groot zoetwatermeer ontstaan door afdamming van de Ord River. Het water wordt gevruikt voor de opwekking van electriciteit en de bevloeing van akkers rond Kununurra.

Zoals in heel veel woestijnen in de wereld zit er heel veel zoet en brak water in de ondergrond. Hiervan wordt heel veel gebruikt voor irrigatie van landbouw gebieden, dit gaat een groot probleem opleveren voor Australië. Het land is namelijk aan het verzilten. Het grootste deel van het land is heel arm aan voedingstoffen, dit komt doordat het land geologisch oud is en daardoor al heel lang chemische geërodeerd is. Alle voedingstoffen zijn of verbruikt of weggespoeld naar zee. Dit is goed te zien in het binnenland. De natuurlijk vegetatie is daar alleen een soort woestijngras, spinifex genaamd. Dit gras is heel hard en bijna onverteerbaar voor graseters.

Australië kent van natura weinig graseters in de binnenlanden, dit zijn voornamelijk de kangoeroes en termieten. De Afghaanse dromedarissen en de runderen zijn door de blanken geïntroduceerd waarbij de runderen voor het vlees worden gehouden. In de graslanden waar voldoende neerslag valt worden schapen gehouden. De runderen worden gehouden voor de interne markt en voor de Aziatische markt. De schapen zijn voor de eigen markt en voor export.
In Australische supermarkten kom je bijna nooit kangoeroe of dromedarissen vlees tegen, de Australiërs houden niet van dit vlees. De kangoeroes en dromedarissen worden wel veel afgeschoten. Veel dromedarissen worden ook naar het Midden-Oosten geëxporteerd omdat ze van veel betere kwaliteit en krachtiger zijn dan de dromedarissen en kamelen buiten Australië.

Het Australische land is zeer geschikt voor het opwekken van zonne-energie, vreemd genoeg zijn er maar weinig huizen met zonnepanelen of zonnecollectors. De politiek promoot het opwekken van energie met zonnestraling ook niet, er wordt wel steeds meer en sneller een aanslag gepleegd op de altijd beperkte natuurlijke delfstoffen. Er bestaan verregaande plannen om naar olie- en gas te gaan zoeken in de Timor Sea en het bouwen van een raffinaderij in de Kimberleys. Dit is een kortzichtig beleid gericht op korte termijn winst en kom je in alle geïndustrialiseerde landen tegen.

Australië wordt vaak beschreven als een eiland of een continent eiland. Beide beschrijvingen kloppen niet, het is geen eiland omdat het gebied aan alle kanten omringd is door oceanische korst en elk continent is een continenteiland omdat het omringd is door oceanische korst. Wanneer je deze definitie verder trekt is Madagascar ook een continent omdat het eiland aan alle kanten door oceanische korst wordt omringd.

Een continent is opgebouwd uit continentale korst met één of meerdere shield of kraton. Een shield of kraton is een relatief star en immobiel gebied bestaande uit continentale delen van de aardkorst met een zeer hoge ouderdom van 3000 tot 4400 miljoen jaar. Continentale korst heeft een dichtheid van 2,7 gram per kubieke centimeter met een dikte van 25 tot 70 km. Dat is lichter dan oceanische korst (3,3 gram per kubieke centimeter) en dikker (7-10km). Continentale korst bestaat voornamelijk uit granieten en oceanische korst uit basalten.
De randen van een continent zijn passief of actief. Het verschil is dat bij een passieve continentrand de geologische processen minder uitsprekend en actief zijn. Deze zijn beperkt tot sedimentatie en erosie. De continentale shelf, de voortzetting van het continent onder water, kan honderden kilometers breed zijn. Passieve continentranden begrenzen een oceanisch bekken waar oceanische korst bij het geologische proces rifting is gevormd. Door dit proces wordt het bekken groter.

De eerste fase van rifting is het opbreken van een continent. Het idee bestaat dat dit komt door de aanwezigheid van hotspots onder een continent dat druk veroorzaakt. Hierdoor wordt het continent omhoog gedrukt waarbij scheuren ontstaan. Deze scheuren of riftzones ontstaan vaak op zwakke plaatsen zoals bij een sutuur waar ooit twee platen in het proces van subductie zijn samengekomen. Voorbeelden in Australië zijn de Darling Fault en de Stirling Range. Beide zijn ontstaan bij een continent-continent botsing en de zone is in de geologische geschiedenis van Australië regelmatig gereactiveerd.
Bij een actieve continentrand vindt gebergtevorming en vulkanisme plaats. Dit zijn de plaatsen waar platen botsen, dit kan continent-continent botsing zijn zoals tussen Afrika en Europa of continent-oceaan botsing zoals rond de Grote Oceaan. Door de processen bij een actieve continentrand neemt een continent in grootte toe. De gehele Ring-of-Fire rond de Grote Oceaan zijn subductiezones.

Australië wijkt hier niet van af, het continent ten westen van de lijn Adelaide-Cairns bestaat voor 90% uit cratons. De west-, zuid- en oostkust van het Australische continent zijn passieve continentranden, de noordkant van het continent is een actieve continentrand waar subductie plaatsvindt. Het eiland Papua New Guinea maakt deel uit van het Australische continent en is gescheiden van het land Australië door de ondiepe Golf van Carpentaria, Arafura Sea en Timor Sea. Aan de noordkant van Papua New Guinea is een subductie zone waar een continent-oceaan botsing plaatsvindt. Hier schuift de oceanische plaat onder het continent. Aan de zuidkant van Indonesische Archipel is een subductie zone in de Timor Sea waar een overgangsvorm van een continent-continent en een continent-oceaan botsing aanwezig is. Op het moment verdwijnt daar de continentale shelf van het Australische continent onder de Banda Sea en onder de Indonesische Archipel. Het is de vraag hoelang dit doorgaat, het is te verwachten dat in de toekomst de oceanische plaat van de Banda Sea onder Australische gaat schuiven. Dit komt omdat de dichtheid van oceanische korst groter is dan van de continentale korst.

Australië is nu een volledig geïsoleerd continent, dit is niet altijd zo geweest en zal het ook niet altijd blijven. Australië heeft honderden miljoenen jaren lang vastgezeten aan Antarctica, India, Africa en Zuid-Amerika. Pas 43 miljoen jaar geleden is Australië geïsoleerd geraakt van Antarctica en begonnen aan zijn opmars naar het noorden. Over miljoenen jaren zal Australië botsen met de zuidoost kant van Azië of er langs glijden.

Het oudste gesteente in Australië heeft naar schatting een leeftijd van meer dan 2500 miljoen jaar. Dit gesteente bevindt zich in drie geïsoleerde kratons, de Yilgarn en Pilbara kratons in Western Australia en de Gawler kraton in de Eyre Peninsula van South Australia. De Yilgarn is de grootste van de drie en is noord-zuid circa 1000 km lang van Esperance tot aan de Murchison river in het noorden. Oost-west meet de Yilgarn circa 600 km en loopt van Fraser Range tot aan de Darling Range bij Perth.
In de periode van 2200 tot 1600 miljoen jaar geleden zijn de Pilbara en de Yilgarn kratons samengekomen. In het noorden is de Kimberley kraton samengekomen met gesteenten die nu deel uitmaken van grote delen van Northern Territory, van Tennant Creek in het zuiden tot aan Mount Isa in het oosten. In zijn geheel zijn er vier periodes van gebergtevorming (orogenese) rond deze kratons te onderscheiden. In dezelfde tijd is de Gawler kraton toegenomen in grootte door de botsing met gesteenten van Broken Hill en Flinders Range. Het geheel van deze kratons vormt nu het framework van het huidige centraal en west Australië.

In de periode van 1300 tot 1100 miljoen jaar geleden is oer-Australië samen met Antarctica, India en de kraton van Noord Amerika het super-continent Rodinia gaan vormen. Alaska lag in deze tijd waarschijnlijk waar nu Queensland is en de westkust van VS lag op de plaats van de huidige oost Australische kust. Aan de noordkant heeft zich het huidige noordelijke deel van China bevonden. Het geheel moet vlak bij de zuid pool hebben gelegen omdat er gletsjersporen zijn gevonden in de gesteenten van de Finders Range tot aan de Kimberleys.

Rond 750 miljoen geleden is Rodinia opgesplitst. Aan de oostkant van oer-Australië is de noord Amerikaanse kraton afgesplitst langs een riftzone die nog steeds in het landschap is terug te vinden en bekend staat als de Tasman lijn. Het is in Australië de meest oostelijke locatie van Pre-Cambrian rocks. In deze tijd was er oostelijk van deze lijn alleen water van een oceaan die sindsdien is uitgegroeid tot de Grote Oceaan. Wat overbleef van Rodinia is de huidige kern van Australië, India en verder oostelijk Antarctica. Tussen 750 en 500 miljoen jaar geleden zijn fragmenten van het huidige Afrika en Zuid Amerika in de buurt van dit Rodinia fragment gekomen. Hieruit is een nieuw supercontinent ontstaan die we nu Gondwana noemen.
Dit is allemaal af te leiden uit de grote geologische overeenkomst van Australië, Antarctica, India, zuidelijke Afrika en Noord Amerika. De gesteenten uit de Albany regio van Western Australia vertonen grote overeenkomst in chemie en ouderdom met de kust van Antarctica en delen van centraal India. De gebande ijzerformaties in Hamersley (Western Australia) zijn van de zelfde ouderdom en type als Transvaal in zuid Afrika en Abitibi in Canada. Wanneer de verschillende delen tegen elkaar aan gelegd worden passen ze perfect in geologische structuur, ouderdom en chemie.
Het supercontinent Gondwana heeft bestaan van 520 miljoen jaar tot aan 180 miljoen jaar geleden. In deze tijd vormde het huidige Australië de noordelijke rand van Gondwana. Westelijk van Australië lag land dat zich nu onder de Himalaya bevindt op een diepte van 30km. Het maakte ooit deel uit van het subcontinent India.

Grote delen van de Australische kratons zijn in de 340 miljoen van het bestaan van Gondwana nooit door een zee overstroomd geweest, het land moet er oud en zwaar geërodeerd hebben uitgezien met minimaal reliëf. Het is geen woestijnlandschap geweest omdat het gebied in de gematigde breedte lag en er kwamen uitgestrekte heide- en turf gebieden voor. Deze gebieden zijn nu de steenkoolvelden van Australië. Later is het gebied droger en warmer geworden. Vreemd genoeg was dit ook de tijd dat de zuidpool vlakbij Bourke in New South Wales heeft gelegen. Aan de oostkant van Australië lagen diepe oceanische bekkens gescheiden door bogen van vulkanische eilanden van het vaste land van Australië. De vulkanische eilanden zijn daar ontstaan door de aanwezigheid van de subductiezone. In de loop der tijden schoof de subductiezone langzaam op naar het westen, richting het continent. Nieuwe vulkanische eilandbogen werden gevormd en de oude werden een met de oostkust van Australië. Deze vulkanische afzettingen vormen nu de basis van het Australische continent oostelijk van de Tasman Lijn.

Het ontstaan van een riftzone, 154 miljoen jaar geleden, in het uiterste noordwesten van Australië zijn de eerste tekenen van het opbreken van Gondwana. Rond 120 miljoen jaar geleden was langs de gehele westkust van het huidige Australië een riftzone aanwezig. Aan de oostkant is 84 miljoen jaar geleden een riftzone op de plaats van het huidige Tasmanië ontstaan, deze opende zich langzaam naar het noorden toe als een groot scharnier. De Coral Sea is 56 miljoen jaar geleden gevormd waarbij het Queensland onderzeese plateau is losgeraakt van de noordoostkust van Queensland. Het opbreken aan de oostkant van het continent is doorgegaan tot 43 miljoen jaar geleden.
De riftzone tussen Antarctica en Australië is 99 miljoen jaar gelden ontstaan en de beide continenten waren 84 miljoen jaar geleden bijna geheel gescheiden. Alleen bij Tasmanië zaten beide continenten nog aan elkaar vast tot 43 miljoen jaar geleden de Australische plaatbeweging een noordelijker koers is gaan volgen.

In deze tijd waren grote delen van het Australische continent bedekt met gematigde regenwouden, deze zijn later vervangen door eucalyptusbossen. De vulkanische eilandbogen aan de oostkant van Australië verdwenen onder water en 70 miljoen jaar geleden begon een periode van basaltisch vulkanisme op de oostelijke deel van het continent. De restanten van dit vulkanisme vinden we nu terug in het kustgebergte en waterscheiding van oost Australië. De Tablelands van Queensland zijn door dit vulkanisme gevormd. Deze periode is nog niet afgelopen en het zuidoosten van Australië kan nog steeds rekenen op vulkaanuitbarstingen. Dit vulkanisme heeft ook positieve kanten, oost Australië dankt zijn vruchtbare bodem hieraan.
Het vulkanisme heeft twee verschijningsvormen, namelijk met een centrale vulkaan en in de vorm van uitgebreide lavavelden. De centrale vulkanen zijn het oudst in het noorden en worden naar het zuiden steeds jonger, in leeftijd hebben ze een grote overeenkomst met de Tasman- en Lord Howe seamounts in de Tasman Sea. Ze zijn naar alle waarschijnlijkheid gevormd door een hotspot. De zuidwaartse verplaatsing van het centrale vulkanisme is zo goed als gelijk aan de snelheid van de Australische plaat, namelijk 67 mm/jaar. De uitbarstingen van de lavavelden hebben voornamelijk tussen de 60 en 20 miljoen geleden plaatsgevonden en wel oostelijk of net op de waterscheiding. De jongste zijn van 13000 jaar geleden in noord Queensland en 4600 jaar geleden in South Australië.

In de opmars naar het noorden zijn grote delen van West Australië omgevormd van een nat gematigd klimaat naar een droog woestijnklimaat. Op diverse plaatsen kwamen uitgestrekte veengebieden voor. De oude rivierdalen uit het gematigde klimaat zijn regelmatig door zeespiegel stijgingen verdronken en langzamerheid opgevuld met ondiepe mariene afzettingen. Nu vormen ze ketens van zoutmeren.
Ongeveer 20 miljoen jaar geleden botsten de noordzijde van de Australische plaat met het Aziatische continent. Hierbij is de Indonesische Archipel gevormd. De Australische plaat subduceerd daarbij onder de Aziatische plaats. Dit proces verzoorzaakt een verticale stijging van de noordwestelijke delen van het Australische continent. De Kimberleys zijn in de laatste 20 miljoen jaar gestegen, de oude zandsteen afzettingen eroderen waardoor het karakteristieke landschap van de Kimberleys is ontstaan. Er zijn ook duidelijke aanwijzigen dat de ondergrond van de Timor is opgebouwd uit continentale afzettingen, dit kunnen alleen afzettingen van de Australische plaat zijn. Is Timor de eerste tekenen van een nieuw gebergte zoals de Himalaya? Circa 15 miljoen jaar geleden heeft er een grote omslag in het Australische klimaat plaatsgevonden, het werd veel droger. De jaarlijkse neerslag liep terug naar 1000-1500 mm/jaar, wat veel te weinig is voor uitgestrekte regenwouden. Er kwamen meer planten die typisch zijn voor droge bossen en velden, verder een droog en een nat seizoen. Deze droge periode is met een onderbreking van 5 – 2 miljoen jaar geleden nog steeds niet afgelopen. Deze korte natte onderbreking heeft de grotten in de Nullarbor plain en de regenwouden in zuidoost Australië gevormd.